مدح و وفات حضرت ام البنین سلام‌الله‌علیها
ای که بر گل‌های زهرا تو ارادت داشتی بعد زهـرا راه در گـلـزار جـنّت داشتی در مـقام و منـزلت آئـیـنۀ نـور و کـمال مظهـر شرم و عـفافی و نجـابت داشتی از نگاه رأفـتت عـطر ولایت می‌چکـید بر امیـرمـؤمنان ایـمان و الفـت داشـتی عمرتو طی شد به طوف کعبۀ ایمان و عشق دائماً از اشک خود غسل زیارت داشتی عطر مادر باز هم پیچید در گلزار وحی بس که بر گل‌های زهرا تو محبّت داشتی خوانده‌ای خود را کنیز خانۀ زهرا، ولی محضر گل‌های او قدر و شرافت داشتی هم ادب آمـوز پرچـمدار عـاشورا شدی هم برای بچه‌هایت درس غیرت داشتی در کنار علقمه عباس تو با خون نوشت در قـیام روز عـاشـورا شراکت داشتی مادری می‌کرد زهرا جای تو در علقمه جای آن رأفت که بر گل‌های عترت داشتی واژۀ اُم‌البـنـین را خـط زدی از دفـترت در دل از داغ بنین خود مصیبت داشتی تاکه مردم را کنی بیدار از خوابی عمیق با قـیام گـریـه‌های خود رسـالت داشتی هیچ گه غافـل مشو از حُرمت اُم البنین ای «وفایی» ازخدا هرگاه حاجت داشتی |